Meblowanie

Tak mało czasu, a tak dużo rzeczy do zrobienia! Obecnie okupuję Kraków, staram się zapracować na miano krakowianki. Sił ubywa, szczególnie, gdy trzeba nosić meble. A oto wyniki meblowania w skrócie. 

Do usłyszenia!

Zaczynamy od mojego pokoju:

Kuchnia:

Reanimacja regału

Reanimacja regalu

Dziś lekko, miło i przyjemnie. Krótko i na temat. Przyjrzymy się dokładniej metamorfozie starego regału, który ledwo zipał pod grubą warstwą kurzu w jednym z kątów mojego krakowskiego pokoju. To drewniane cudo pamiętające lata 50’ od samego początku wpadło mi w oko. Niewiele osób o tym wie, ale kocham starocie. Pasją do starych mebli zaraził mnie tato, który przez cały okres mojego dzieciństwa parał się renowacją antyków. Nie mogłam nie zauważyć tego porządnie wykonanego kawałka drewna.

Przede mną długie studia, dużo materiałów i sterta rzeczy do upchania. Nadprogramowym miejscem do przechowywania nie zamierzałam pogardzić. Wystarczyło trochę się wysilić, by regał odzyskał duszę.

Stan przed można opisać trzema słowami: brud, smród i ubóstwo. Na początek potraktowałam go odtłuszczaczem, potem w ruch poszedł Cif i płyn do konserwacji drewna. Na końcu do szafek włożyłam pachnące chusteczki i było po płaczu.

Poniżej zamieszczam listę (wraz z cenami i sklepami) rzeczy, które znalazły stałe miejsce na regale lub obok niego.

·        Tekturowe segregatory 5 szt. IKEA 5,99 zł

·        Koszyk biały wiklinowy z materiałową wkładką PEPCO 19,99 zł

·        Koszyk mały biały papierowy PEPCO 9,99 zł

·        Kryształowe świeczniki PEPCO 2,99 zł

·        Obraz z kurą EMPIK 7,99 zł (promocja)

·        Niebieski zegar EMPIK 16,99 zł (promocja)

·        Deska do prasowania IKEA 34,99 zł

·        Plastikowy kosz na śmieci IKEA 3,49 zł

Jeżeli wśród czytelników są licealiści i maturzyści, zapraszam na moją stronę na Facebooku, gdzie możecie wykupić część mojej książkowej kolekcji, która pomogła mi zdać maturę i wygrać kilka olimpiad ; )

https://www.facebook.com/pages/Kup-ksi%C4%85%C5%BCki-od-RK/227837620699108

Odciążanie zwojów mózgowych czyli migawki z życia codziennego

Odciazanie zwojów mózgowych

Nawet od najbardziej intelektualnych wpisów należy czasem zrobić przerwę. Zwoje mózgowe mają wakacyjną tendencję do przegrzewania się, więc nie należy ich zbytnio obciążać, wiem o tym z doświadczenia. Częstuję więc was migawką zdjęć z życia codziennego z ostatniego miesiąca (zawsze robione telefonem), oraz garścią informacji o zmianach, które zaszły w moim życiu przez ostatnie 31 dni. Uprzedzam, że będzie banalnie, bo o 8 rano trudno mi się silić na pseudointelektualizm. :)

Zaczęłam ćwiczyć z Ewą Chodakowską (tak, tak - to takie "meinstrimowe"). Niewiele osób wie, że jeszcze przed rokiem ważyłam 15 kg więcej. Udało mi się wyeliminować je z licznika mojej wagi życia za sprawą diety. Nie jest jednak idealnie. Zawsze marzyłam o smukłym i umięśnionym ciele. Oby na marzeniach się nie skończyło. Walczymy.

W niedzielę i poniedziałek walczyłam z brudem w moim nowym mieszkaniu (pozostawiony przez ostatnich lokatorów_. Udało mi się dokonać niemożliwego. Nie miałam pojęcia, że od szorowania parkietu druciakiem można mieć zakwasy w dłoniach i siniaki na kolanach. A jednak. Największym koszmarem były żeberka kaloryfera, włosy i dziwny zapach w lodówce oraz czarne kuchenne szafki.

Dostałam się na obóz zerowy "Poronin 2013" - wyjazd integracyjny studentów pierwszego roku prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Warszawskiego organizowany przez koło naukowe TI ESTIN ALETHEIA. Nie było tak łatwo, bo liczba miejsc ograniczona. O wyborze osób decydował formularz zawierający pytania, na które musieliśmy odpowiedzieć. Tak też na obóz dostało się 16 pierwszoroczniaków, którzy będą poznawać tajniki studiowania, profesorów i zdobywać szczyty już 24 sierpnia. Płynie we mnie góralska krew, zobaczymy jak sprawdzę się na szlaku.

Za mną pierwsze w tym roku wakacyjne ognisko. Ciekawie jest być jedyną trzeźwą osobą w towarzystwie. Polecam, RK (zawsze kierowca, zawsze abstynentka). 

Pierwszy w życiu profesjonalnie wykonany makijaż. Trzeba było to uwiecznić.

Ławka w Javorniku

Bo rowery wodne są spoko

Za dużo zbyt długich podróży PKP

Sięgaj nieba w Collegium Maius

Przed

Po

10 indyjskich dziwactw (część 1)

10 indyjskich dziwactw

Żadna ze mnie Beata Pawlikowska – napisanie książki nie było nadrzędnym celem mojej podróży. Doświadczenia, jak już pisałam w ostatnim poście, mam jak na lekarstwo, lecz pióro lekkie (łatwo ślizga się po kartkach papieru). Czując na sobie ciężar brzemienia, które niesie miano „blondynki na krańcu świata”, postanowiłam zabrać dziennik.  To on pozwolił mi zachować wspomnienia o 10 indyjskich dziwactwach i uwiecznić szok kulturowy, który przeżyłam. Dziś zapraszam na część pierwszą.

1. Uliczna dżungla w starym mieście

Indyjska ulica to dżungla. Nie żartuję. Grasują na niej tuk tuki, riksze, motory, skutery, rowery, samochody, autobusy i piesi. Droga przypomina rwący nurt rzeki. Co więcej, nie obowiązują żadne prawa. Nawet te, że jeździ się lewą stroną i stara się nikogo nie potrącić przestały obowiązywać. Zastąpił je wszechobecny w eterze klakson, którego używa się w każdej sytuacji. Wszystko byłoby fajnie, gdyby w ruchu ulicznym nie musiał uczestniczyć pieszy. Nie żartuję. W Indiach chodniki służą do siedzenia, spania, prowadzenia działalności gospodarczej, ale nie do chodzenia. Chodzi się drogą, przeciska się między pojazdami i modli się, by przeżyć, by pojazd, który pędzi na ciebie z zawrotną prędkością zahamował. Obowiązuje zasada wygrywa najsilniejszy i najsprytniejszy. Po ulicach starego miasta Delhi spacerowałam z duszą na ramieniu. Kilkakrotnie motor zatrzymywał się 10 cm od mojej nogi. A przebieganie na drugą stronę ulicy równa się skok adrenaliny.

2. Kobiety na motory

Motor, tuż obok roweru, to najpowszechniejszy środek komunikacji w Indiach . Jest tańszy od samochodu i łatwiej dostępny. Luksusu podróżowania mogą dostąpić również kobiety. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie sposób, w jaki to robią. Sari nie jest najwygodniejszym strojem na motorowe wojaże. Tu niezbędny staje się mężczyzna. I tak indyjska kobieta zasiada na pospolitym środku lokomocji niepospolicie. Sposób zapożyczyła od amazonek sprzed kilku wieków. Często pod pachą wożą swoje dzieci (tak jak pani na załączonym obrazku).

3. Ganges – rzeka życia

Nam, Europejczykom, Ganges kojarzy się jedynie z pływającymi trupami i mętnym kolorem wody. Nic mylnego! Dopiero będąc w Indiach przekonałam się, że o wiele bardziej zasługuje na miano rzeki życia niż rzeki śmierci. Rejs po Gangesie pozwolił mi się przekonać, że ciała nie dryfują (są palone lub obciążane kamieniami), więc bliskiego spotkania ze zmarłym nie było mi dane przeżyć. To, co zapamiętałam to rytualne kąpiele, kąpiele poranne (te z mydłem i szamponem w ręce) i zawody pływackie. Tubylcy w Gangesie się myją i żyją.

  4. Europejczyk – atrakcja turystyczna

Wyjeżdżając  do Indii załadowałam w swoją cyfrówkę największą kartę pamięci, jaką udało mi się znaleźć w sklepie. Myślałam, że robienie zdjęć tamtejszym ludziom jest nie na miejscu, narusza granicę prywatności. Jakież było moje zdziwienie, gdy role się odwróciły. To ja stałam się największą atrakcją mojego wyjazdu.  Początkowo sytuację, gdy ktoś stawał naprzeciwko mnie, wyjmował aparat i ostentacyjnie robił zdjęcie, wydawały mi się krępujące. Potem się przyzwyczaiłam i odwdzięczałam się. Pod koniec pozowałam do zdjęć z kilkoma rodzinami i grupkami chłopaków. Ciekawe na ilu facebookowych indyjskich profilach znajdują się moje zdjęcia.

5. Kierunkowskaz? Co to takiego?

Najmilej wspominam nasze kilkugodzinne (nawet 7 godzin) przejażdżki autobusem. To wtedy można zobaczyć naprawdę wyjątkowe sytuacje i niecodzienne krajobrazy. Jak już pisałam, na ulicach nie obowiązują żadne prawa. W myśl tej zasady, samochody nie muszą posiadać sprawnego oświetlenia. Miło by było, gdyby sygnalizowały skręt, co by się nie pozabijać. Do tego wymyślono instytucję kierunkowskazowego. Już tłumaczę na czym to polega. Skręt sygnalizuje się przez wystawienie ręki przez okno pojazdu i energiczne machanie. Kierowca ma ograniczone pole manewru (sygnalizuje skręt w prawo). Kierunkowskazowy zajmuje się stroną lewą. Mądre ludzie. 

Druga część już niedługo!

Indie czyli jak podróżować i nie zwariować (zapowiedź)

Indie czyli jak podrozowac i nie zwariowac

Żaden ze mnie backpacker – turystyczny plecak kupiłam w Biedronce (59,90 zł) za namową doświadczonych obieżyświatów, którzy uświadomili mi, że slalom walizką na kółkach pomiędzy krowimi plackami przerasta moje możliwości.  

Żaden ze mnie podróżnik – na to miano trzeba sobie pracować latami i przebytymi kilometrami, mnie przerasta czytanie mapy. Przyznam się bez bicia – do tej pory (ze względu na upodobania mamy) byłam niewolnicą hoteli all inclusive w północnej Afryce. „Mea kulpa”, nigdy więcej. Wyprawa do Indii pozwoliła mi zrozumieć, że dopiero poza granicą komfortu zaczyna się prawdziwa przygoda.

I wreszcie, żaden ze mnie milioner. Zarobkom mamy daleko do średniej krajowej (która to suma zawsze jest bajońska, nie wiem jak oni ją wyliczają) a hazardu, w tym grania w Toto Lotka unikamy jak ognia. Bogatej cioci z Ameryki na stanie nie mamy.

Na podróż życia harowałam jak wół. Kartą przetargową były cztery olimpijskie tytuły. Udało się! Liceum, do którego uczęszczałam to prawdziwa szkoła przetrwania i życia, jednak za wysiłki potrafi sowicie wynagradzać. Nagrodą za ekstremalną ilości godzin nauki szkolnej i pozaszkolnej był wyjazd do Indii.

I tak to się wszystko zaczęło…

Czekajcie cierpliwie na następny post. W nim wyniki szoku kulturowego, którego doznałam zwiedzając Indie. Będzie ciekawie, obiecuje. Złota 10 z porządnymi zdjęciami. Kilka smaczków:

fot. JB

fot. JB

Co RK wyczynia na wakacjach

Wakacyjny plan aktywności zapisany drobnym czarnym maczkiem na śnieżnobiałej kartce papieru nie doczekał się realizacji (w całości). Opis moich aktywności zamyka się w trzech słowach: "plażing" na trawie, "smażing" w cieniu, bo słońca nie toleruję i czytanie książek, które przez okrągły rok czekały na swoją kolej (od początku wakacji już ponad 30 skonsumowanych). Upały mnie wykańczają i odbierają chęci do robienia czegokolwiek. Jednak leniuchowanie nie leży w mojej naturze i powoli zaczyna doskwierać. Na własnej skórze odczułam zjawisko bezrobocia w małych miastach i pomimo usilnych starań, nie znalazłam pracy. Mieszkam w miejscowości o najwyższym współczynniku bezrobocia w województwie, lecz mama od zawsze powtarzała mi: "Złej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy". Hasłem przewodnim kapitalizmu jest: "Nie masz miejsca pracy? Stwórz je sobie sam". Od kilku miesięcy główkuję, próbując znaleźć pomysł na internetowy biznes. Nie wychodzi.

Aktualnie jestem na etapie poszukiwania porządnego, używanego, ciepłego, zimowego płaszcza. Wiem, to nie sezon, ale RK nie lubi być „meinstrimowa”. Pomożecie mi? Gdzie można znaleźć coś ładnego?  

Zakupowe samobójstwo

Nie uważam, by rzeczownik "zakupoholiczka" idealnie odzwierciedlał moje zamiłowanie do buszowania w górach ciuchów i bibelotów, które z różnych powodów są ludziom niepotrzebne. Uważam, że na świecie produkuje się zbyt dużo rzeczy, a ja nie mam zamiaru swoimi działaniami napędzać tej machiny, więc rzadko zdarza mi się kupić coś spod igły. Mój rewir obejmuje targ, gdzie w dni targowe rozkładają się ludzie ze swoimi starociami, lumpeksy i aukcje internetowe. Nie, nie obrażę się, jeśli nazwiecie mnie śmiecioholiczką. Galerie handlowe mnie przytłaczają, a wejście do sklepu i wyjście z pustymi rękami krępuje. Dzisiejszy zakup był zaprzeczeniem mojej konsumenckiej filozofii. Popełniłam zakupowe samobójstwo, wydając najwięcej pieniędzy w swojej karierze. Płacąc promocyjną cenę ( -35%, nie pytajcie ile dokładnie zakupiłam Emu Outback. Mają swoje zalety, które, mam nadzieję, zagłuszą wyrzuty sumienia związane z wysoką ceną. Zakup traktuję jako długoterminową inwestycję - czeka mnie okrągły rok pieszego wędrowania z domu na uniwersytet i z powrotem, a polskie zimy nas nie rozpieszczają. 

Boże, wybacz. 

Zdjęcia dowodu zbrodni poniżej.