Koszmar studenta

czyli poszukiwania mieszkania

Poszukiwania mieszkania jeden z najmniej przyjemnych aspektów studenckiego życia. Nie owijając w bawełnę - to istny koszmar. Przyśnił mi się on znacznie szybciej, niż myślałam, choć muszę przyznać, ze czasu na sen było wyjątkowo mało. Nieprzespane noce spędzone na przeszukiwaniu ogłoszeń dłużyły się w nieskończoność. A przecież sami przyznacie, mieszkać gdzieś trzeba, szczególnie gdy miasto rodzinne odległe jest od miejsca studiowania o 230 kilometrów. A wiec sukcesywnie, przez 3 miesiące, byłam stała bywalczynią serwisów Gumtee.pl i Tablica.pl. Oczy wychodziły mi z orbit, piekły niemiłosiernie i permanentnie się zaczerwieniły – ot takie skutki wielogodzinnego wpatrywania się w ekran laptopa. Ostatecznie mogę poszczycić się mianem ekspertki w poszukiwaniu okazji i pochwalić sukcesem. Wspólnymi siłami, wraz z moją przyszła współlokatorką, z którą znamy się z liceum, wynajęłyśmy mieszkanie. Bród, smród, sodoma i gomora, ale przynajmniej 10 minut piechotą od rynku (okolice ul. Dietla). Uff!

Teraz staniecie się świadkami przemiany. Dnia 1 sierpnia wpadamy z miotłami i żrącymi środkami, meblujemy, wiercimy i malujemy. Skutki naszej pracy chętnie pokażemy.

Załączam fotografie mojego przyszłego pokoju (2 lata temu z pomarańczowymi ścianami, dziś z białymi i łazienki, które pochodzą z serwisu Gumtree.pl i zostały zrobione przez właściciela.

 

Zapisy na studia. Przygoda? Czas start!

Zapisy na studia

Na początku XX w. etnograf francuski Arnold van Gennep wprowadził do antropologii termin rites de passage – obrzędy przejścia, które to praktykowane są we wszystkich kulturach i przez wszystkie cywilizacje świata. RK, by nie czuć się gorsza, jak również podkreślić przełomowość chwili, postanowiła zorganizować własny rytuał. W środowe popołudnie zdematerializowała wszystkie licealne notatki. Kartka po kartce, namiętnie wyrywane i  pojedynczo wrzucane do ogniska, żegnała się z przeszłością, by rozpocząć nowy życiowy rozdział.

W czwartek siedziała już w muzeum komunikacji (pociąg TLK do Krakowe Głównego), który mknął do celu z zawrotną prędkością, pokonując w 5 i pół godziny trasę, którą można przejechać samochodem w niecałe 2 i pół. Z moją nerwicą natręctw przez całą drogę co 2 minuty sprawdzałam, czy teczka z dokumentami na uczelnię aby na pewno znajduje się w tym miejscu, gdzie przed chwilą ją ulokowałam. Uff, była cała i zdrowa.

W Krakowie byłam 7 razy w życiu (licząc czwartkowy wyjazd), lecz w moich żyłach płynie prawdziwie małopolska krew. W rynku i okolicach czuję się jak ryba w wodzie. Bez problemu znalazłam Bracką i Wydział Prawa i Administracji, pokój numer 7. Chociaż z orientacją w innych miejscach u mnie krucho (żaden ze mnie harcerz).

Tam czekała na mnie kolejka długa na 15 metrów, licząca z 80 interesantów i tylko 2 panie do obsługi. Poziom adrenaliny podskoczył momentalnie, gdy zorientowałam się, że pociąg odjeżdża za dwie godziny.

Wnerwienie sięgnęło zenitu, gdy usłyszałam:

-Przepraszam! Kto z państwa na studia niestacjonarne? – powiedział pan urzędnik, który wyłonił się znikąd.

Kilka osób niezręcznie podniosło rękę, a stacjonarni spojrzeli na nich z pogardą (jakby co najmniej nie skończyli podstawówki).

-Proszę sformować drugą równoległą kolejkę, będziecie państwo obsługiwani oddzielnie.

I tak obok nas „stacjonarnych” wyrósł drugi rządek „niestacjonarnych” liczący około 15 osób. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby oni nie dostali dwóch osobnych pań urzędniczek i ominęło ich czekanie w naszym zawijasie. Klient płaci – klient wymaga. A stacjonarni wpienieni na maksa.

A teraz czeka mnie szukanie miejsca do spania, mieszkania i uczenia w Krakowie. Pomocy!